Ekrem İmamoğlu’nun diploması iptal edildi. Bekleniyordu, beklenmeliydi, beklemeyenlere ise şaşırmalıydı!

Sebep açık…

Mevcut yönetim, şimdilik, tümüyle, eskiden karizmatik olan bir kişiye bağlı. O politik olarak yoksa, henüz yerine oturmamış bu rejim de yok.

Fakat Cumhurbaşkanı Erdoğan şimdi çok tecrübeli bir politikacı ama biraz da yaşından dolayı karizması o eski çapından uzak.

Öyleyse karizması yahut potansiyel halk desteği kuvvetli olan olası rakipler, gerekirse devlet gücünün marifetiyle yarış dışı edilmeli. Ancak böyle seçim kazanabilir.

Burada tipik bir muhalifin, hemen  bir coşku açıklamasıyla şunu söylemesi beklenebilir: “İmamoğlu asıl şimdi kazandı. Sandıkları patlatacağız, vs, vs…”

Üstelik bunlar gayet de olabilir şeyler.

Öyleyse iktidar mahfilleri bu yolu neden tercih etti?

İlk akla gelen “demek ki başka çareleri kalmadı; bu son hamleleriydi” tezi.

Acaba doğru mu, çaresizlik nedeniyle yapılmış zavallıca bir hamle mi bu?

Pek öyle gözükmüyor aslında…

İktidar bunu yapıyor; çünkü daha önce iki kere denedi ve bir anlamda başarılı da oldu.

AKP iktidarına ilk karizmatik tehdit Sol ve Kürt oylarından gelen Selahattin Demirtaş’tı.

Eğer Demirtaş dışarıda olsa muhtemeldir ki DEM Partisi’nin oyları % 15 sınırına dayanır, üstelik CHP de fazla bir oy kaybetmezdi. Bu şartlar altında AKP’nin Cumhurbaşkanlığını kazanma ihtimali çok zayıflardı.

Demirtaş 8 yıl 4 aydır hapiste ve AK Parti için o korkulan senaryo büyük ölçüde kapandı.

İkinci büyük tehdit Zafer Partisi’ydi.

İktidar bunu önce Sinan Oğan operasyonuyla en kritik bir anda, cumhurbaşkanlığı seçimi sırasında –kimilerine göre bir satın alma operasyonu ile- geçici olarak elemine etti.

Asıl yarış dışılık operasyonu ise Zafer Partisi’nin her şeyi olan genel başkanı Prof. Ümit Özdağ’ın da bu yıl 21 Ocak’ta hapse atılmasıyla yapıldı.

Her iki operasyondan da AK Parti kısa vadede katlanamayacağı türden bir zarar görmediğinden bu kez İmamoğlu’nu benzer bir yolla saf dışı bırakmayı pekala deneyebiliyor.

İktidarın bu yola sıklıkla ve rahatlıkla başvurması iki nedene dayanıyor.

Muhalif kesimde içeri alınanın yerini doldurmaya hevesli insanların bulunabileceği; ve bu nedenle kendi cephelerinden bile güçlü bir direnişin gelmeyeceği inancı.

Özellikle Selahattin Demirtaş’ın hapisliği sırasında yaşananlar, daha doğrusu yaşanmayanlar bu inancını pekiştirdi.

CHP’nin örgütlülüğü de zaten belediye başkanları operasyonlarında yeterli tepkiyi verecek seviyede olmadığını göstermişti.

İç bölünme ise ta Saraçhane Meydanı mitinginden şu son zamanlara kadar ayan beyan gözükmekteydi.

Demek ki iktidarın “bi şey olmaz” güveni boşuna değil.

Fakat hesaba katılmamış bir şey var. Hani nasıl Türkiye’ye uygulanan silah ambargoları, sonunda önemli bir savunma sanayinin kurulmasına sebep oldu…

Tıpkı onun gibi -en hafif tabirle- hukuku zorlayan uygulamalar başta CHP olmak üzere partilerin şu ana kadar sadece seçime yönelik olan örgütlenmelerini değiştirebilecek.

Onları demokratik alan mücadelelerine de uygun, daha sağlam, tabiri caizse “daha militan” yapılara dönüştürmelerine sebep olacak.

Kolay bir süreç değil tabi ama muhalefete başka bir yol kalmazsa çok da zor değil.

Peki o zaman iktidar mahfilleri ne yapacak?

Çünkü iktidarın seçtiği bu yola aynı zamanda AK Parti’nin oylarını ilk kez belki de % 25’in altına çekmeye başlayacak.

“Yeni çözüm süreci” doğal olarak MHP’yi de bir miktar eritecek.

Geriye kazanmak için kala kala DEM’in, 2010 referandumundaki o zamanın partisinin “boykot” adı altında verdiği örtülü destek benzeri bir desteğine güvenmek kalıyor.

Fakat köprünün altından da çok sular geçti. Yeni sürecin hatırına bile pek kolay değil

**

İktidar hem bir güç gösterisi yaptı: Ben devletim!

Hem de bir acziyet ilanı gerçekleştirdi: Gerçek bir seçimden artık çok korkuyorum!

Bu ikisi bir arada yürütülmesi çok güç bir denklem; benden söylemesi